“Kim Rabbinin huzurunda duracağından korkar ve nefsini arzularından alıkoyarsa, şüphesiz cennet onun sığınağıdır.” (Nâziât, 40–41) Bu ayet, başkasına söylenmek için inmedi. Bana indi. Sana indi. Makam sahibine de indi, kulis peşinde koşana da. Ama biz ne yaptık? Hep başkalarına okuduk ayeti. Kendimize gelince sustuk. Bugün şehirde bir kaos varsa… Bir huzursuzluk, bir gerginlik, bir güvensizlik varsa… Bunun sebebi ne muhalefet, ne sosyal medya, ne de “dış güçler”. Sebep biziz. Sebep nefsimizle yüzleşmeyişimiz. Sarhoşa kızıyoruz. Şaraba öfkeleniyoruz. Ama kul hakkı yiyoruz. Faiz yiyoruz. Yetim hakkı yiyoruz. İnsan eti yiyoruz. “Nasıl olsa sarhoş etmiyor” diye meşrulaştırıyoruz. Adam kayırıyoruz… Ama adına “vefa” diyoruz. Ayağını kaydırıyoruz… Ama adına “strateji” diyoruz. Kibrimize “onur”, hasetimize “gıpta”, hırsımıza “hedef odaklılık” diyoruz. Nefsimize makyaj yapıyoruz. Sonra da aynaya bakıp kendimizi alkışlıyoruz. Ey nefsim! Konusu isyan olan kulislere dalma! Konusu entrika olan masalarda “dava” kelimesini kirletme! Birinin düşmesiyle yükselmeye çalışma. Birinin elenmesiyle yol almaya kalkma. Unutma… Alemlerin Rabbine rol yapılamaz. O; kelimesiz bilir, aracısız bilir, görüntüsüz bilir. Sonunu en iyi O bilir! Sen anlatmasan da bilir. Savunmasan da bilir. Kendini temize çıkarmaya çalışsan da bilir. Mezarlıklar yalan söyler mi? Hiç mezarlığa uğruyor musun ey nefsim? Aile mezarlığına da uğra. Devlet mezarlığına da… En önemlisi Şehit, deprem mezarlığına da.. Bak orada yatanlar da senin gibiydi. Ünvanları vardı. Etrafları kalabalıktı. “Vazgeçilmez” sanılıyordu hepsi. Şimdi hepsi eşit. Toprak hepsini aynı yere indirdi. Kaos, kul hakkı yiyenin işine yarar. Kaos, hesap vermekten kaçanın işine yarar. Kaos, kirli ilişkilerin üzerini örter. Kaos, “ben değil o” diyerek aynadan kaçanları korur. Ama şehir kaybeder. İnsanlar kaybeder. Güven kaybeder. Üç aylar da girdi. Ramazan kapıda. Ama mesele oruç değil. Mesele: Nefsini aç bırakabilecek misin? Mesele: Adam kayırmayı bırakabilecek misin?  Mesele: Hak, hukuk, adalet deyip bir karış sakal bırakıp en yakınına mı! Vereceksin ? Mesele: Kulislerden çekilip aynanın karşısına geçebilecek misin? Hadi ben görmüyorum. Rabbinde mi görmüyor? sanırsın. Belki de bu üçaylar, belki bu Ramazan, son toparlanma çağrısı senin, benim için..! Son arınma imkânı. Ey nefsim… Başkalarını düzeltmeye çalışma. Sen düzelmeden bu şehir düzelmez. Bu memleket toparlanmaz. Bu kaos bitmez. Çünkü… Ben düzelmedikçe düzelmeyecek dünya. Yâ eyyuhâ-lleżîne âmenû lime tekûlûne mâ lâ tef’alûn(e) [Saf: 2] Ey inananlar! Yapmayacağınız şeyi niçin söylersiniz?  Nereden başlayalım ! Regaib gecemiz mübarek olsun..