6 Şubat gecesinin karanlığında yıkılan sadece duvarlar değildi; umutların, anıların, ömürlerin de altında kaldık hep birlikte. O gün birileri bağırıyordu: “Devlet nerede?” Aradan geçen her gün, her hafta, her ay; o sorunun cevabını, attığı her adımla bizzat devletin kendisi verdi. Birileri sosyal medyada klavye devriyeliği yaparken, sahada binlerce mimar, mühendis, işçi; enkazın soğuğuna, gecenin karanlığına, yağmuruna, güneşine bakmadan çalışmayı hiç bırakmadı. Geçtiğimiz günde 350 bininci anahtar teslim edildi. Bir slogan değil bu; bir milletin küllerinden yeniden doğuş öyküsü. 11 şehir anka kuşu gibi küllerinden doğdu. Film sahnesi değil, maket değil, hayal hiç değil. Hepsi en gerçek haliyle Asrın İnşası’nın şehirleri. Adıyaman’da Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın katıldığı törende kurulan sahnede verilen her anahtar, bir ailenin yeniden nefes alışı. Ve o sahneden Kahramanmaraş’a da uzanan bir ışık var: 9. kura çekimi ile 6 bin 523 bağımsız bölüm daha sahiplerine teslim edildi. Bu rakamlar soğuk değil. Her birinin arkasında bir hayat var. Bir çocuk odası, bir anne duası, bir babanın alın teri, bir yaşlının çay sohbeti, bir gencin üniversite hayali… Kahramanmaraş Valimiz Sayın Mükerrem Ünlüer’in anahtar teslimlerinde vatandaşla tek tek ilgilenmesi, omuz omuza verilen mücadelenin aslında sahadaki en sade karşılığı. Ünlüer’in şu sözü, yalnızca şehrin değil, deprem bölgesinin bütününün özeti: “Kahramanmaraş’ımızın yeniden ayağa kalkışının en güçlü adımlarından birini daha bugün attık.” Evet, bugün bir adım daha atıldı. Ama hangi yoldan geçerek? Çevre Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanı Sayın Murat Kurum’un sözleri, aslında hafızaları cilalayan bir ayna: “Bize diyorlar ki; ‘Devlet nerede?’ Biz de diyoruz ki; işte devlet burada!” Bu cümleyi hafife alanlar olabilir. Ama o cümle, sabahın dört buçuğunda briket taşıyan işçinin alnındaki terdir. 15. günde temeli atılmış ilk konuttur. Dakikada 3, günde 550 konut üretme iradesidir. Küçücük bir depremzede çocuğun “Anne, yeni evimiz ne zaman bitecek?” sorusunun cevabıdır. Elbette herkes aynı sınavı iyi vermedi. Birileri seçim fotoğrafını çektirip ortadan kayboldu. Birileri, afetzedelerin acısından siyasi rant devşirmeye kalktı. Birileri bedava ev masalları anlattı, sonra kulaklarının üzerine yattı. Siz onların kimler olduğunu iyi biliyorsunuz? Ama devlet bu oyuna düşmedi. Gösteriş değil, iş yaptı. Sosyal medya değil, sahada çalıştı. Ve bugün 350 bin yuvanın kapısı açıldıysa, bu bir ekip çalışması değil; bir millet seferberliğinin eseri. Maraş’ın evleri yükseldikçe bir şey daha ayağa kalktı: Güven Bir şehir yalnızca betonla ayağa kalkmaz. Güvenle kalkar. İtimatla, kalkar. Devletine inanmakla kalkar. Dün Maraş’ın anahtar teslim törenlerinde gördüğümüz şey; sadece kapısı yeni boyalı evler değil… Bir şehrin, kendine olan inancını geri alışı. Bazen sorarlar: “Deprem bize ne öğretti?” Çok şey… Ama en önemlisi şu: Birlikte olmanın kıymetini. Devlet ile millet omuz omuza verince aşılmayacak hiçbir enkaz olmadığını. Küllerinden doğmanın masal değil, alın teriyle yazılan bir gerçek olduğunu. Yol uzun mu? Elbette. Ama rotamız net: Bu topraklarda tek bir depremzede bile evsiz kalmayacak. Yıl sonunda 453 bin bağımsız bölümün teslim edilmesi hedefleniyor. Bu bir iddia değil. Bu, verilen ve bir bir tutulmakta olan söz. Siyaset konuşur. Sosyal medya gürültü yapar. Dedikodu, iftira, manipülasyon dolaşır durur. Ama sahada çalışan 200 bin insanın harcıyla biriken bir cümle var: “Devlet nerede?” BURADA! Ve görüyoruz ki; Yapılan her evde, teslim edilen her anahtarda, tutulan her sözde, depremde yıkılan bu coğrafyanın yeniden doğruluşu var. Bugün açılan her kapının sesi aslında şunu söylüyor: “Biz buradayız. Bu şehir buradayız dediği için ayakta. Bu millet birlikte olduğu için güçlü.” Depremin karanlığından bugünün ışığına uzanan bu büyük yürüyüş, nesiller boyu anlatılacak. Ve hikâyenin başlığı çoktan belli: “Devlet nerede?” Devlet burada! Güzel bir hafta dileğiyle.. Sağlıcakla kalınız.